اهل بیت و نماز

■ اهل بیت و نماز

نماز حضرت علی

ابن ابی‏جمهور می‏گوید: در حدیث است که علی علیه‏السلام هر گاه وقت نماز می‏شد، ناآرام و لرزان می‏گشت و رنگش تغییر می‏کرد. 

به ایشان گفته می‏شد: شما را چه شده است، ای امیرمؤمنان؟ می‏فرمود: وقت نماز در رسیده است، وقت امانتی که خداوند آن را بر آسمانها و زمین عرضه کرد و آنها از بر دوش کشیدنش خودداری ورزیدند و از آن ترسیدند.[1] .

[1] عوالی اللآلی ج 1، ص 324.

حضرت زهرا و نماز

در کتاب اسرارالصلوة آمده است که فاطمه زهرا علیهاالسلام هنگام نماز از ترس خدا نفس نفس می‏زد و رسول خدا صلی الله علیه و آله در حدیثی فرموده است: 

اما دخترم فاطمه علیهاالسلام پس به راستی که او سیده‏ی زنان عالمیان از اولین و آخرینشان می‏باشد. تا اینکه فرمود: زمانی که در محرابش در مقابل پروردگار - جل جلاله - می‏ایستد، نورش برای ملائکه پرتوافکنی می‏کند، آن چنان که ستارگان آسمان برای اهل زمین نورافکنی می‏نمایند و خداوند متعال به ملائکه‏هایش می‏فرماید: ای ملائکه‏ی من بنگرید به امه و کنیز من فاطمه سیده‏ی کنیزانم، که در مقابل من به عبادت ایستاده به طوری که بدنش از ترس مقام من می‏لرزد. و با تمام وجود و قلبش بر عبادت و اطاعتم رو آورده است. شما فرشتگانم را شاهد می‏گیرم که شیعیان فاطمه را از آتش جهنم ایمن گردانیدم.[1] .

 [1] میزان الحکمه، ج 5.

 

پیامبر اکرم در حال نماز

عطا ابن ریاح گوید: روزی نزد عایشه رفتم پرسیدم: شگفت‏انگیزترین چیزی که در عمرت از پیامبر صلی الله علیه و آله دیدی چه بود؟ 

او گفت: کارهای پیامبر صلی الله علیه و آله همه‏اش شگفت‏انگیز بود ولی از همه عجیب‏تر اینکه شبی از شبها که پیامبر صلی الله علیه و آله در خانه‏ی من بود، به استراحت پرداخت، هنوز آرام نگرفته بود که از جا برخاست و لباس پوشید و وضو گرفت و به نماز ایستاد و آن قدر در حال نماز و در جذبه‏ی خاص الهی اشک ریخت که جلوی لباسش، از اشک چشمش، تر شد.[1] .

پیامبر اکرم در حال نماز

عطا ابن ریاح گوید: روزی نزد عایشه رفتم پرسیدم: شگفت‏انگیزترین چیزی که در عمرت از پیامبر صلی الله علیه و آله دیدی چه بود؟ 

او گفت: کارهای پیامبر صلی الله علیه و آله همه‏اش شگفت‏انگیز بود ولی از همه عجیب‏تر اینکه شبی از شبها که پیامبر صلی الله علیه و آله در خانه‏ی من بود، به استراحت پرداخت، هنوز آرام نگرفته بود که از جا برخاست و لباس پوشید و وضو گرفت و به نماز ایستاد و آن قدر در حال نماز و در جذبه‏ی خاص الهی اشک ریخت که جلوی لباسش، از اشک چشمش، تر شد.[1] .

 

[1] اخلاق و کردار محمد (ص)، ص 78.

امام هادی و نماز

آمده است چندین نوبت که متوکل ملعون، افرادی را برای تفتیش و بازرسی به منزل آن حضرت فرستاده بود. مأموران متوکل در هر دفعه که وارد خانه می‏شدند می‏دیدند که امام بر روی سجاده‏ی حصیری‏اش مشغول عبادت و نماز خواندن بود و یا قرآن تلاوت می‏کرد. 

و مسعودی در اثبات الوصیه روایت کرده که چون حضرت امام علی النقی علیه‏السلام داخل خانه‏ی متوکل شد، و ایستاد و مشغول به نماز گشت یکی از مخالفین آمد، ایستاد مقابل آن حضرت و گفت تا کی (نعوذ بالله) ریاکاری می‏کنی، حضرت بعد از سلام دادن نماز رو 

کرد به او و فرمود: اگر دروغ گفتی در این نسبتی که به من دادی خدا تو را از بیخ برکند، تا این کلمه را فرمود آن مرد افتاد و بمرد.[1] .

 

[1] منتهی الآمال، ج 2، ص 1001.

 

آخرین وصیت

ابوبصیر گوید: بعد از درگذشت حضرت صادق علیه‏السلام پیش ام‏حمیده رفتم تا او را در این مصیبت تسلیت بگویم. تا چشمش به من افتاد شروع به گریه کرد من نیز از حال او به گریه افتادم. آن گاه گفت: ابامحمد! اگر حضرت صادق علیه‏السلام را هنگام مرگ مشاهده می‏کردی چیز عجیبی می‏دیدی. در آن لحظات آخر، چشم باز کرده، فرمود: هر کس بین من و او خویشاوندی هست بگویید بیاید. همه را گرد من جمع کنید سفارشی دارم. 

ام‏حمیده گفت: تمام خویشاوندان آن جناب را جمع کردیم در این موقع امام صادق علیه‏السلام نگاهی به آن نموده فرمود: شفاعت ما نخواهد رسید به آن کسی که نمازش را سبک بشمارد.[1] .

 

[1] محاسن برقی، ج 1، ص 80.

نماز پیامبر اکرم

جابر بن عبدالله می‏گوید: پیامبر خدا برای خوراک و یا چیز دیگری، نماز را به تأخیر نمی‏انداخت.[1] .

عائشه می‏گوید: پیامبر خدا صلی الله علیه و آله با ما و ما با او گفتگو می‏کردیم. هنگام نماز که می‏شد گویا نه او ما را می‏شناخته و نه ما او را می‏شناختیم.[2] .

ابوعبدالله بن حامد گوید: پیامبر صلی الله علیه و آله هر گاه نماز می‏خواند، از سینه‏اش آوائی از خوف، چو آواز جوشش دیگ شنیده می‏شد.[3] .

امام سجاد علیه‏السلام فرمود: پیامبر آنقدر در نماز می‏ایستاد، تا پاهایش ورم می‏کرد.[4] .

 

[1] السنن الکبری، ج 3، ص 105.

[2] عدة الداعی، ص 139.

[3] خصال، ص 282.

[4] فتح الابواب، ص 170.

 

رابطه‏ی امام موسی بن جعفر با مسجد

خطیب بغدادی - که از اعاظم اهل سنت و از مورخین موثق و از قدماء ایشان است - گفته: موسی بن جعفر علیه‏السلام را که عبد صالح می‏گفتند: از شدت عبادت و کوشش و اجتهادش بود - و او گفته: روایت شده که: آن حضرت داخل مسجد پیغمبر صلی الله علیه و آله شد و در اول شب به سجده رفت و شنیدند که پیوسته تا صبح این را می‏گفت: 

«عظم الذنب من عبدک فلیحسن العفو من عندک» 

«پروردگارا! بزرگ است گناه از عبد تو، پس چه نیکو است عفو و اغماض از نزد تو».[1] .

 [1] نماز از دیدگاه قرآن و حدیث ص 144.